Γενικά, ορισμένες κήλες του κοιλιακού τοιχώματος είναι πιο κοινές και άλλες πιο σπάνιες. Στις πιο σπάνιες μορφές κήλης συγκαταλέγεται και η μηροκήλη, η οποία, όπως υποδηλώνει και το όνομα, αναπτύσσεται στην περιοχή του μηρού. Μάλιστα, πρόκειται για κήλη που απασχολεί συχνότερα το γυναικείο πληθυσμό.

Τι είναι η μηροκήλη;

Η μηροκήλη είναι μια πιο σπάνια μορφή κήλης που εμφανίζεται στην περιοχή του μηρού και της βουβωνικής χώρας, κάτω από τον βουβωνικό σύνδεσμο. Είναι αποτέλεσμα της πρόπτωσης ενδοκοιλιακού περιεχομένου, όπως τμήματα του εντέρου ή ενδοκοιλιακού λίπους, μέσω του μηριαίου δακτυλίου. Ανατομικά, η μηροκήλη εντοπίζεται στο μηριαίο δακτύλιο, μια περιοχή που βρίσκεται κάτω από τον βουβωνικό σύνδεσμο. Ο μηριαίος δακτύλιος αποτελεί μια δίοδο μέσω της οποίας διέρχονται η μηριαία αρτηρία, φλέβα και νεύρο. Όταν προβάλλει το περιεχόμενο της κοιλιάς μέσω αυτής της δίοδο, εμφανίζεται μια διόγκωση στο άνω μέρος του μηρού. Αν και η μηροκήλη διακρίνεται από τη βουβωνοκήλη, συχνά συγχέονται λόγω της κοντινής τους εντόπισης. Πρόκειται για μία σπάνια κήλη, που εμφανίζεται σε υψηλότερη συχνότητα στις γυναίκες, ειδικά σε παχύσαρκες ή πολύτεκνες, λόγω της μεγαλύτερης διαμέτρου της πυέλου. Η μηροκήλη είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη, καθώς παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο περίσφιξης, που φτάνει έως και 20%. Το ποσοστό αυτό είναι σαφώς υψηλότερο συγκριτικά με άλλες κήλες, όπως η βουβωνοκήλη.

Αίτια και παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη μηροκήλης

Η εμφάνιση της μηροκήλης οφείλεται σε διάφορους παράγοντες οι οποίοι αυξάνουν την ενδοκοιλιακή πίεση, στους οποίους συγκαταλέγονται:

• Παχυσαρκία
• Πολύδυμες κυήσεις ή πολλαπλές εγκυμοσύνες
• Χρόνια δυσκοιλιότητα
• Συστηματική ή απότομη άρση βαρέων αντικειμένων 
• Χρόνιος βήχας και πνευμονικές παθήσεις όπως η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια
• Γενετική προδιάθεση και προχωρημένη ηλικία, καταστάσεις οι οποίες συντελούν στην ευπάθεια των ιστών.

Συμπτώματα που προκαλεί η μηροκήλη

Τα συμπτώματα γενικά ποικίλλουν ανάλογα με τη σοβαρότητα και την εξέλιξη της μηροκήλης. Στα αρχικά στάδια, η κήλη μπορεί να είναι ασυμπτωματική ή να προκαλεί μια ήπια ενόχληση που γενικά δε θορυβεί τον ασθενή. Το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της πάθησης είναι η παρουσία μιας μικρής διόγκωσης στην περιοχή του μηρού, που γίνεται πιο εμφανής με την ορθοστασία ή κατά τη διάρκεια σωματικής άσκησης. Η ενόχληση μπορεί να επιδεινώνεται κατά τη διάρκεια περιόδων ή καταστάσεων που χαρακτηρίζονται από αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση.

Επιπλοκές της μηροκήλης

Η πιο σοβαρή επιπλοκή είναι η περίσφιξη της μηροκήλης, κατά την οποία το περιεχόμενο της κήλης παγιδεύεται στο μηριαίο δακτύλιο και διακόπτεται η κυκλοφορία του αίματος στο παγιδευμένο τμήμα του ενδοκοιλιακού σπλάχνου. Αυτή η κατάσταση μπορεί να οδηγήσει σε ισχαιμία και νέκρωση του ιστού, με συνέπεια σοβαρές επιπτώσεις για τον ασθενή, αν δεν αντιμετωπιστεί χειρουργικά εντός 8-12 ωρών. Η περίσφιξη εκδηλώνεται με έντονη συμπτωματολογία η οποία περιλαμβάνει έντονο πόνο, ερυθρότητα της περιοχής, φούσκωμα, ναυτία, έμετο και απόφραξη του εντέρου. Γενικά, με το που ο ασθενής αισθανθεί έντονο πόνο και παρατηρήσει την περιοχή να κοκκινίζει, θα πρέπει να επισκεφθεί άμεσα ένα γενικό χειρουργό, καθώς η συμπτωματολογία αυτή υποδεικνύει περίσφιξη και συνεπώς προοικονομεί το χειρουργείο.

Διάγνωση της μηροκήλης

Η διάγνωση της μηροκήλης γίνεται κυρίως με κλινική εξέταση από ειδικό χειρουργό. Η ψηλάφηση της περιοχής μπορεί να αποκαλύψει τη διόγκωση, ωστόσο σε παχύσαρκα άτομα η διάκριση μπορεί να είναι δύσκολη. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πραγματοποιούνται πρόσθετες απεικονιστικές εξετάσεις, όπως υπερηχογράφημα και αξονική τομογραφία, για την επιβεβαίωση της διάγνωσης και την επιτυχή εξακρίβωση του τύπου της κήλης.

Ενδεδειγμένη θεραπεία για τη μηροκήλη

Γενικά, σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των κηλών, η χειρουργική επέμβαση είναι μονόδρομος, ακόμη κι αν η συμπτωματολογία είναι ήπια. Η αναμονή και η παρακολούθηση ναι μεν αποτελούν βιώσιμες επιλογές εάν η κήλη βρίσκεται σε αρχικό στάδιο, αλλά γενικά δεν υπάρχει καμία πιθανότητα η κήλη να υποχωρήσει από μόνη της. Συνεπώς, ο προγραμματισμός του χειρουργείου όσο ακόμα δεν απειλείται η ευημερία του ασθενούς είναι η πιο ασφαλής στρατηγική. 

Υπάρχουν δύο κατεξοχήν τεχνικές που εφαρμόζονται για την αποκατάσταση κάθε είδους κήλης, το ανοιχτό χειρουργείο και η λαπαροσκοπική μέθοδος. Κατά την ανοιχτή χειρουργική επέμβαση πραγματοποιείται τομή στην περιοχή, επανατοποθέτηση του περιεχομένου της κήλης στη φυσιολογική ανατομική του θέση και τέλος σύγκλειση του χάσματος με ραφές ή με τοποθέτηση πλέγματος. Η λαπαροσκοπική τεχνική από την άλλη πλευρά είναι μια ελάχιστα επεμβατική μέθοδος κατά την οποία το πρόβλημα αποκαθίσταται μέσω τριών μικρών τομών στην κοιλιακή χώρα. Για την οπτικοποίηση του εσωτερικού της κοιλιακής χώρας χρησιμοποιείται το λαπαροσκόπιο, ένα όργανο με κάμερα υψηλής ευκρίνειας και πηγή φωτός στο άκρο του, το οποίο εισάγεται μέσω μιας εκ των τομών. Η τεχνική αυτή γενικά προτιμάται από τους ασθενείς, καθώς συνεπάγεται μειωμένο μετεγχειρητικό πόνο και ταχύτερη ανάρρωση. Η λαπαροσκοπική μέθοδος προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα, όπως:

• Ελαχιστοποίηση του μετεγχειρητικού πόνου και απώλειας αίματος.
• Ταχεία ανάρρωση και επιστροφή στην καθημερινότητα.
• Καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα καθώς οι τομές είναι πολύ μικρού μεγέθους.
• Χαμηλότερα ποσοστά επανεμφάνισης της κήλης συγκριτικά με την ανοιχτή μέθοδο.

Μετεγχειρητική πορεία και ανάρρωση

Η μετεγχειρητική πορεία των ασθενών που υποβάλλονται σε λαπαροσκοπική αποκατάσταση είναι γενικά ομαλή. Ο ασθενής γενικά παραμένει στην κλινική για μία ημέρα και λαμβάνει εξιτήριο την επόμενη. Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι γενικά εύκολα διαχειρίσιμος, ενώ η επάνοδος στις καθημερινές δραστηριότητες είναι ταχεία και χωρίς προβλήματα. Εάν εν τέλει πραγματοποιηθεί ανοιχτό χειρουργείο, η ανάρρωση του ασθενούς διαρκεί περίπου ένα μήνα και απαιτεί προσοχή από τον ασθενή, καθώς θα πρέπει να δοθεί έμφαση και στη φροντίδα της τομής, η οποία είναι σαφώς μεγαλύτερη.